Ik vraag me al een tijdje iets af...
En telkens als ik in de krant weer iets lees over een dertiger, Erica van Tielen deze keer, die aan de alarmbel trekt, vraag ik het mij nog meer af. Wat is dat met onze generatie? Waarom lopen wij op de toppen van onze tenen? Waarom voelen wij ons zo 'op', alsof we niet meer kunnen?
Het laatste wat ik wil is dit gevoel minimaliseren. Ik weet wat het is want mij man zit hier al anderhalf jaar met een soort van chronisch vermoeidheidssyndroom en sleept zich voort en zelf vind ik de combinatie werken/kids ook loodzwaar (en droom dan ook van halftijds werken).
Alleen vraag ik mij dus af waarom onze generatie de combinatie werken/gezin nu zoveel zwaarder lijkt aan te voelen dan de vorige. Zeker, een deel van ons zal nog zijn opgegroeid met een moeder die thuis bleef voor de kinderen en dus altijd aan de schoolpoort stond. En zal zich in zijn vergelijkingen daarop baseren. Maar ik ben zo helemaal niet opgegroeid en veel van mijn vriendinnen ook niet.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik drie was en nadien, tot mijn 10 jaar, woonde ik alleen met mijn mama op een appartementje (geen co-ouderschap, ik ging nooit naar mijn vader) Mijn moeder werkte voltijds. Leve de opvang! Toen ik 10 jaar oud was kreeg mijn moeder een nieuwe relatie en kreeg ik twee 'stief'broers (al haat ik het woord, het zijn gewoon mijn broers) en een 'stief'vader. Drie kinderen in huis dus en iedereen werkte voltijds. Zelf kreeg ik toen ook allerhande hobby's (turnen, paardrijden, notenleer, een instrument, de scouts). Maar wat ik mij dus niet herinner uit die periode is DRUK DRUK, DRUK! Ook niet bij mijn ouders.
Wat is er dan nu zo veranderd tegenover de tweeverdieners van een generatie eerder? De media weten het antwoord wel: deze generatie wil alles: carrière, leuke hobby's, tijd voor de echtgenoot, tijd voor de vrienden, drie citytrips per jaar, en vijf hobby's per kind. Alleen, ik herken mij hier niet in en ook mijn vrienden herken ik hier niet in. Mijn vrienden met leuke hobby's buitenshuis kan ik op één hand tellen en zij die meer dan één citytrip om de twee jaar maken ook!. De meesten hebben hier ook totaal het geld niet voor. Ik las trouwens vandaag ook in de krant dat 58% van de 11-jarigen niet bij een sportclub was aangesloten dus met die hobby's van de kinderen valt het precies ook mee.Een andere reden die in een media vaak wordt gegeven is de zogenaamde internetverslaving van onze generatie. Maar ook hier kan ik mij niet volledig in vinden. Zeker, wij zitten wel meer online dan onze ouders (ah ja, 'online' bestond toen nog niet), maar de TV blijft hier 's avonds dan wel meestal uit. Dus ook deze verklaring stemt mij niet tevreden.
Dus, misschien weten jullie het. Waarom zijn wij dertigers zo moe? En waarom leken onze ouders, die ook met twee uit werken gingen, hier minder last van te hebben? Of lijkt dit alleen maar zo?
