Ik vraag me al een tijdje iets af...
En telkens als ik in de krant weer iets lees over een dertiger, Erica van Tielen deze keer, die aan de alarmbel trekt, vraag ik het mij nog meer af. Wat is dat met onze generatie? Waarom lopen wij op de toppen van onze tenen? Waarom voelen wij ons zo 'op', alsof we niet meer kunnen?
Het laatste wat ik wil is dit gevoel minimaliseren. Ik weet wat het is want mij man zit hier al anderhalf jaar met een soort van chronisch vermoeidheidssyndroom en sleept zich voort en zelf vind ik de combinatie werken/kids ook loodzwaar (en droom dan ook van halftijds werken).
Alleen vraag ik mij dus af waarom onze generatie de combinatie werken/gezin nu zoveel zwaarder lijkt aan te voelen dan de vorige. Zeker, een deel van ons zal nog zijn opgegroeid met een moeder die thuis bleef voor de kinderen en dus altijd aan de schoolpoort stond. En zal zich in zijn vergelijkingen daarop baseren. Maar ik ben zo helemaal niet opgegroeid en veel van mijn vriendinnen ook niet.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik drie was en nadien, tot mijn 10 jaar, woonde ik alleen met mijn mama op een appartementje (geen co-ouderschap, ik ging nooit naar mijn vader) Mijn moeder werkte voltijds. Leve de opvang! Toen ik 10 jaar oud was kreeg mijn moeder een nieuwe relatie en kreeg ik twee 'stief'broers (al haat ik het woord, het zijn gewoon mijn broers) en een 'stief'vader. Drie kinderen in huis dus en iedereen werkte voltijds. Zelf kreeg ik toen ook allerhande hobby's (turnen, paardrijden, notenleer, een instrument, de scouts). Maar wat ik mij dus niet herinner uit die periode is DRUK DRUK, DRUK! Ook niet bij mijn ouders.
Wat is er dan nu zo veranderd tegenover de tweeverdieners van een generatie eerder? De media weten het antwoord wel: deze generatie wil alles: carrière, leuke hobby's, tijd voor de echtgenoot, tijd voor de vrienden, drie citytrips per jaar, en vijf hobby's per kind. Alleen, ik herken mij hier niet in en ook mijn vrienden herken ik hier niet in. Mijn vrienden met leuke hobby's buitenshuis kan ik op één hand tellen en zij die meer dan één citytrip om de twee jaar maken ook!. De meesten hebben hier ook totaal het geld niet voor. Ik las trouwens vandaag ook in de krant dat 58% van de 11-jarigen niet bij een sportclub was aangesloten dus met die hobby's van de kinderen valt het precies ook mee.Een andere reden die in een media vaak wordt gegeven is de zogenaamde internetverslaving van onze generatie. Maar ook hier kan ik mij niet volledig in vinden. Zeker, wij zitten wel meer online dan onze ouders (ah ja, 'online' bestond toen nog niet), maar de TV blijft hier 's avonds dan wel meestal uit. Dus ook deze verklaring stemt mij niet tevreden.
Dus, misschien weten jullie het. Waarom zijn wij dertigers zo moe? En waarom leken onze ouders, die ook met twee uit werken gingen, hier minder last van te hebben? Of lijkt dit alleen maar zo?
Hey! Ik kwam hier ontspanningsgewijs nog eens langs, en nu dit om over na te denken ;-) ! Ik heb eventjes nagedacht, misschien niet lang genoeg, maar het eerste wat in mij opkomt is dat alles misschien 'perfecter' moet zijn dan vroeger. Een job mag niet meer gewoon een bron van inkomsten zijn, het moet je ook verrijken, het moet interessant zijn, je moet er je ei kwijtkunnen, en er wordt veel geëist (denk ik). Ik kan daar niet echt van meespreken, want zoals je weet zit ik door de omstandigheden thuis. Maar ik moet zeggen dat ik het huishouden runnen van een gezin van vier, zonder dus te gaan werken, ook behoorlijk zwaar en chaotisch vind. En ook hier lijkt me dat anders dan vroeger. Mijn moeder deed dat ook, en dan woonde er nog een oma bij in, en ik heb het zelf nooit als chaotisch ervaren. Ik heb mijn moeder precies ook niet echt moe gezien, of gemerkt dat het voor haar ook veel was. Ik denk wel dat onze kinderen dat aan mij zien, nu en dan.. Maar wat ik dus zei, dat alles 'perfecter' moet zijn tegenwoordig: kinderen moeten mooi en liefst ietwat hip gekleed zijn, ik denk dat daar vroeger veel minder aandacht naar ging, op school liggen de eisen veel hoger waardoor daar ook meer energie in gestoken moet worden, de maatschappij lijkt precies wat strenger te zijn geworden en iedereen moet 'erbij horen'. Voor veel mensen kost dat veel energie, denk ik. Kinderen worden meer overbeschermd, het verkeer is bvb veel drukker dan vroeger waardoor je hen niet meer zomaar zelf naar een vriendinnetje laat wandelen (of naar het paardrijden laat fietsen :-) ). En zo zijn er denk ik nog wel voorbeelden. Ik denk dus dat niet per se wat we doen, maar wel de manier waarop en de hogere eisen van buitenaf, misschien meespelen. Groetjes, Tine (Goovaerts
BeantwoordenVerwijderenhey tine, daar heb je toch al behoorlijk over nagedacht, en dat als ontspanning :) Maar ik denk dat je gelijk hebt. Het is niet dat wij meer doen dan onze ouders, maar misschien voelen we meer druk om het 'perfect' te doen. Eigenlijk stom, he, we zouden die druk toch wat meer moeten kunnen weerstaan; Maar blijkbaar is dat toch niet zo makkelijk. En inderdaad, naar het paardrijden fietsen, zal nu niet meer zo makkelijk kunnen :) Groetjes en knuffels voor de kindjes!!
Verwijderen