De eerste schooldag
was ze nog goed vertrokken, onze jongste dochter. Heel fier stapte ze binnen in
de eerste kleuterklas
De tweede dag had ze
het al door. T’is hier voor elke dag en zette het op een huilen.
De volgende dagen
begon het huilen al thuis en vrijdagochtend was ze verdwenen, zoek in ons huis…
In de naïeve hoop, zoals alleen kleutertjes die hebben, dat ze dan niet zou
moeten gaan.
Neen, sorry dochter,
jouw mama laat zich niet vermurwen.. Hop, de fiets op en naar school, in
de handen van de lieve juf. En de mama haast zich weg, nog even achter de hoek
luisterend naar het gehuil. Zit de dochter al lang vrolijk te kleuren of te
kliederen met verf.
Zit de mama aan haar
bureau nog te luisteren naar het gehuil ….
Geen opmerkingen:
Een reactie posten